Powołanie Międzynarodowego Komitetu Doradczego IChF

Na podstawie Zarządzenia nr 62.2024 dyrektora Instytutu Chemii Fizycznej PAN (IChF) z dnia 10 września 2024 r. przy Instytucie zostaje powołany Międzynarodowy Komitet Doradczy (MKD).

MKD rozpoczyna swoją działalność od 1 października 2024 r., a do jego zadań należy doradzanie dyrektorowi IChF w strategicznych decyzjach związanych z działalnością Instytutu, w szczególności w zakresie długoterminowej strategii rozwoju i rekrutacji kierowników zespołów badawczych.

Członków MKD powołuje dyrektor IChF, kierując się ich dorobkiem naukowym i organizacyjnym w obszarach badawczych Instytutu. Kadencja trwa 4 lata, z możliwością ponownego powołania.

W kadencji trwającej od 01.10.2024 r. do 30.09.2028 r. członkami MKD są:

Prof. Stefan Brase, Karlsruhe Institute of Technology, Karlsruhe, Niemcy

Profesor Stefan Bräse studiował chemię w Getyndze, Bangor i Marsylii, a tytuł doktora uzyskał w 1995 roku w Getyndze. Po odbyciu staży podoktorskich w Uppsali i Scripps Research, rozpoczął niezależne badania w RWTH Aachen w 1997 roku i został awansowany na profesora uniwersytetu w Bonn w 2001 roku. Od 2003 r. jest profesorem w Instytucie Chemii Organicznej w Karlsruhe Institute of Technology (KIT), a od 2012 r. także dyrektorem Instytutu Systemów Biologicznych i Chemicznych (ITG, obecnie IBCS-FMS) w KIT. Jego zainteresowania badawcze obejmują nowoczesne metody syntezy, inżynierię molekularną funkcjonalnych materiałów syntetycznych i cheminformatykę.

Prof. Benjamin Dietzek-Ivanšić, Leibniz Institute of Photonic Technology, Jena, Niemcy

Profesor Benjamin Dietzek-Ivanšić jest ekspertem w dziedzinie chemii fizycznej i fotoniki

molekularnej, ze szczególnym uwzględnieniem procesów sterowanych światłem i spektroskopii. Od 2011 r. jest profesorem na Uniwersytecie Friedricha Schillera w Jenie, a od 2016 r. zastępcą dyrektora naukowego Instytutu Technologii Fotonicznej Leibniza. Przez całą swoją karierę interesował się badaniem połączeń pomiędzy różnymi materiałami i interakcją światła z materią w zastosowaniach od energii odnawialnej po diagnostykę biomedyczną. Jako kierownik różnych inicjatyw badawczych, takich jak Collaborative Research Center CATALIGHT lub Research Training Group PHINT, koordynuje interdyscyplinarne wysiłki mające na celu zbadanie procesów katalitycznych napędzanych światłem. Prof. Dietzek-Ivanšić opublikował ponad 330 recenzowanych artykułów i z powodzeniem wspierał wielu młodych naukowców w ich pracy naukowej. Kiedy nie zajmuje się kwestiami naukowymi, lubi odwiedzać teatr i pasjonuje się muzyką klasyczną i jazzem.

Zdjęcie prof. dr Benjamina Dietzek-Ivanšić: Nadine Grimme

Prof. Elena Ferapontova, Aarhus University, Aarhus, Dania

Prof. Elena Ferapontova ukończyła Moskiewski Uniwersytet Państwowy w ZSRR, gdzie uzyskała tytuł doktora w dziedzinie elektrochemii (kinetyka i kataliza) pod kierunkiem prof. Niny Nickolaeva-Fedorovich. Po stażach podoktorskich w Hiszpanii, Szwecji i Wielkiej Brytanii, profesor Elena Ferapontova osiadła w Danii, gdzie kieruje grupą badawczą elektrochemicznych biosensorów i bioelektrokatalizy w Interdyscyplinarnym Centrum Nanonauki (iNANO) na Uniwersytecie w Aarhus. Jest ekspertem w dziedzinie elektrochemii kwasów nukleinowych i białek, w tym transportu elektronów w układach biologicznych. Specjalizuje się w urządzeniach bioelektronicznych i biosensorach elektrochemicznych do zastosowań środowiskowych i biomedycznych; jest pionierem w dziedzinie elektrod aptamerowych RNA do wykrywania małych cząsteczek. Jej obecne badania koncentrują się na biosensorach DNA i aptamerach do diagnostyki raka i translacyjnych badań medycznych, bioelektrodach do wykrywania i usuwania mikrozanieczyszczeń, zrównoważonej produkcji energii i fotoelektrokatalizie. Od 13 lat pracuje jako zastępca redaktora Electrochimica Acta, oficjalnego czasopisma Międzynarodowego Towarzystwa Elektrochemii (ISE), a obecnie pełni również funkcję wiceprezesa Towarzystwa.

Zdjęcie prof. Eleny Ferapontovej: Lars Kruse

Prof. Cristina Flors, Madrycki Instytut Zaawansowanych Studiów w Nanonauce (IMDEA Nanoscience), Madryt, Hiszpania

Prof. Cristina Flors jest profesorem w IMDEA Nanociencia w Madrycie. W 2004 r. uzyskała tytuł doktora chemii w Institut Químic de Sarrià w Barcelonie i przeniosła się do KU Leuven  jako stażystka podoktorska. W 2008 r. rozpoczęła niezależną karierę naukową na Uniwersytecie w Edynburgu, a w 2012 r. przeniosła się do Madrytu. W laboratorium, którym kieruje rozwijane są metody mikroskopii i nanoskopii w celu rozwiązywania problemów na styku biologii i materiałoznawstwa. Jej ostatnie prace skupiają się na wykorzystaniu zaawansowanej mikroskopii fluorescencyjnej i mikroskopii sił atomowych do szeregu zastosowań, takich jak mechanistyczne zrozumienie interakcji leków z amyloidami czy zrozumienie interakcji pomiędzy bakteriami i nanomateriałami. Jej publikacje wniosły wkład w dziedziny fotofizyki i fotochemii, mikroskopii fluorescencyjnej, biofizyki i materiałoznawstwa.

Prof. Lars Jeuken, Uniwersytet w Lejdzie, Lejda, Holandia

Prof. Lars Jeuken urodził się w Utrechcie, gdzie studiował biologię. W 1995 r. rozpoczął swój projekt doktorancki w dziedzinie chemii bioorganicznej na Uniwersytecie w Lejdzie pod kierunkiem prof. Gerarda Cantersa, badając związek struktura-funkcja białek z centrami miedziowymi. Po doktoracie prof. Jeuken przeniósł się do Laboratorium Chemii Nieorganicznej na Uniwersytecie Oksfordzkim w Wielkiej Brytanii w 1999 r., gdzie pracował jako postdoc z prof. Fraserem Armstrongiem nad rozwojem bioelektrochemii i elektrochemii białek. W 2002 r. otrzymał stypendium BBSRC Davida Phillipsa, które po krótkim stażu podoktorskim u prof. Stephena Evansa w Leeds, podjął w School of Physics & Astronomy na Uniwersytecie w Leeds. Korzystając z tego stypendium i we współpracy z prof. Stephenem Evansem i Richardem Bushby, opracował powierzchnie elektrod zmodyfikowane błonami lipidowymi do elektrochemicznej charakterystyki metaloprotein związanych z błonami. Po zakończeniu stypendium w 2007 r. objął stanowisko starszego wykładowcy na Wydziale Nauk Biologicznych w Leeds, gdzie kontynuował badania nad bioelektrochemią białek błonowych i rozszerzył swoje badania na systemy hybrydowe. W tych ostatnich, nanocząsteczki zbierające światło są sprzężone z metaloenzymami, a ich ostatecznym celem jest produkcja paliwa słonecznego. W 2011 r. otrzymał stypendium ERC Consolidator Grant (2012-2016). W 2017 r. został profesorem zwyczajnym, po czym w 2021 r. przeniósł się do Instytutu Chemii w Lejdzie na Uniwersytecie w Lejdzie.

Prof. Krzysztof Palczewski, Uniwersytet Kalifornijski, lrvine, USA

Prof. Krzysztof Palczewski jest wybitnym biochemikiem i biologiem molekularnym, znanym w szczególności z przełomowego wkładu naukowego w biologię i chemię procesu widzenia kręgowców oraz terapię chorób siatkówki. Zespół pracujący pod jego kierownictwem rozwiązał struktury różnych form rodopsyny oraz innych ważnych białek układu wzrokowego. Prof. Palczewski i jego współpracownicy opracowali wysokorozdzielcze obrazowanie oka z wzbudzeniem dwufotonowym, które pozwoliło na nieinwazyjne monitorowanie funkcji wzrokowych w czasie rzeczywistym. Prof. Palczewski urodził się w Polsce. Uzyskał tytuł magistra (chemia) na Uniwersytecie Wrocławskim oraz tytuł doktora (biochemia) na Politechnice Wrocławskiej. Następnie wyjechał do USA gdzie pracował na wydziałach okulistyki i farmakologii na University of Washington w Seattle, a następnie pełnił funkcję kierownika katedry farmakologii w Case Western Reserve University w Cleveland. Obecnie jest profesorem im. Donalda Brena i profesorem okulistyki im. Irvinga H. Leopolda na Uniwersytecie Kalifornijskim w Irvine, pełniąc funkcję dyrektora Center for Translational Vision Research. Otrzymał wiele prestiżowych międzynarodowych nagród i jest członkiem zarówno Narodowej Akademii Nauk, jak i Narodowej Akademii Medycyny.

Jak podkreśla dyrektor IChF dr hab. Adam Kubas, „Powołanie Międzynarodowego Komitetu Doradczego jest kluczowym krokiem w rozwoju Instytutu Chemii Fizycznej PAN. Dążymy do doskonałości naukowej poprzez budowanie społeczności naukowej skupionej wokół IChF, która nie tylko reaguje na współczesne wyzwania naukowe, ale również wyznacza nowe kierunki badań i inspiruje kolejne pokolenia naukowców."